اشعار

بـاور نـمی کـنم سـر نـیـزه سـرت بُود           این تکه پـاره ها به زمین پیکـرت بُود

باید کفـن به وسعت صحرا کنم تو را           هر جا نظاره می کنم بدن اطهرت بُود

بـاور نمی کـنم که تو بــاشی بــرادرم            تنهـا میان دشمن دون خـواهـرت بُود

حالا که روی نیزه شدی پس نگاه کن           باران خنجر است که بر حنجرت بود

باور نمی کـنم که به انگـشت سـاربان           ای جان من فـدای تو انگـشتـرت بُود

بـاور نمی کنم که دو دسـت کـنـار آب           دسـتــان سـاقی حـرم لـشـگـرت بُــود

باور نمی کـنم که به دستان خـونی ات           شش ماهه ی بریده گلو اصغـرت بُود

ای از قـفـا بریده سرت را عـدوی تو           سـمـت کـدام خـیـمـه نگـــاه تـرت بُود

بـاور نمی کـنم که چو تـسبـیح وا شده           این پـیکـر تـنـیـده به خون اکبرت بُود

قدری اذان بگو که نگویند خارجی است           زیـرا کـنار رأس تو پـیـغـمـبـرت بُود

در این طرف نظاره مکن ای برادرم           آتش گـرفـتـه مـوی سـر دخـتـرت بُود

بـاور نمی کـنـم که به گـودال قـتـلگـاه           این خـانـم خمــیـده تـرین مـادرت بُـود

روز عاشوراست یا آغاز روز محشر است           آسمان دود و زمین، مانند کوه آذر است

جسم هفتاد و دو ثارالله، بر روی زمین           برفراز نیزه، چون خورشید تابان یک سر است

ماه زهرا، می‌درخـشد بر فـراز نیـزه‌ها           یا که خورشید است ویک نی از زمین بالاتراست

غرق خون، پیراهن یک سیزده‌ساله پسر           شعلۀ آتش، بلند از دامن یک دختر است

یک جوان، گردیده جسمش، چاک‌ چاک و ریز ریز           وای ‌برمن، وای برمن، این جوان، پیغمبر است

نه خدایا این محـمّد نیست، من نشـناختم           این امید یـوسف زهـرا، علیّ اکبر است

غنچـه‌ای بیـنم به روی شانۀ خـون خـدا           غنچه نشکفته‌ای، کز باغ گل، زیباتر است

از گـل لـبـخـنـد و از خون گلویش یافتم           مهر طومار حسین است این علی اصغراست

از کـنـار عـلـقـمـه آیـد صـدای فـاطـمـه           درغم عباس خود، گریان به جای مادر است

شاخه یاسی، در این صحرا شده نقش زمین           دست عباس است این یا دست‌های حیدراست

ای جوانان بهشتی، رو در این صحرا کنید           جان به کف یاری کنید، آقایتان بی‌یاور است

حر،علی، عباس، عبدالله، وهب، قاسم، حبیب           حنجر مولایتان لب تشنه، زیر خنجر است

لاله‌ها در خاک برگردید یا پرپـر شوید           لاله‌های فاطمه، هم غرقه خون، هم پرپراست

در کنار قـتـلـگه با هم، زنی را می‌زنند           این همان دخت علی، ناموس حیّ داور است

نیزه‌ای در دست خولی، خنجری در دست شمر           یک بدن افتاده، دورش یک بیابان لشکر است

خون زند فـوّاره از زخم بریده حنجری           روی هر زخمش، نشان بوسه یک خواهراست

میثم انصافت کجا رفته‌است بس کن، لال شو           هر کلامت بر دل زهرا، شراری دیگر است

نامه بنوشتند تا در کوفه مهمانش کنند؟           یا بر او بـندند آب و منع از نانش کنند

نامه بنوشتند بر آن کعبه کارندش نماز           یا صلات جمعه جمع آیند و قربانش کنند

نامه بنوشـتند تا ســایند سر بر مقـدمش           یا به وقت جان سپردن سنگ بارانش کنند

نامه بنوشتند کاندر راه او جان بسپـرند           یا به نوک نی سر چون ماه تابانش کنند
نامه بنوشتند تا در سایه اش دارند جای           یا مـیـان آفـتـاب گـرم عــریـانـش کـنند
نامه بنوشتند تا در خاک پایش سر دهند           یا ز سمّ اسب کین با خاک یکسانش کنند
نامه بنوشتند تا در بیـعـتـش آرند دست           یا که دست او جدا از جسم بی جانش کنند
نامه بنوشتند کارندش غلام از مصر و شام           یا کنیزی خواهش از اطفال حیرانش کنند
جودیا نشنیده ام رأسی که از تن شد جدا           چوب کین گیرند و قصد در دندانش کنند

دیـده بگـشـا تا شود تنهـاییِ من بـاورت           نیمه جان هستی ومن چون جان گرفتم دربرت

همچو گیسویت مرا این سو و آن سو میکشی           می کُـشی آخـر مرا با گـریه های آخـرت

عذرخواهی می کنم من گر نمی بوسم تو را           ای به قربان سرت! ترسم جدا گردد سرت

اصغرم؛ روی حرم رفتن ندارم؛ ز آن جهت           من نمی دانم چه گویم در جوابِ مـادرت

می کنم دفنت اگر پشت حرم، از من مرنج           تاب زیـر سـمّ مرکـب را ندارد پیکـرت

تا که بر روی زمین خـیـمۀ سـقا افتاد           پـدرت از نـفـس و مـادرت از پا افتاد

ناخنت خون شده و چهرۀ مادر زخمی           آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد

به همه رو زدم اما چه کنم، خـنـدیدند           چـشـم‌هـا تا که به چـشـم تر بـابا افـتاد

خواستم بوسه بگـیرم ز لـبان خشکـت           گـذر حـرمـله افـسـوس به اینـجا افـتاد

حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست           کــودکـی بـال زد امـا ز تــقــلّا افـتـاد

دست و پـا می‌زدی و هلهـله‌ها می‌آمد           عـرق شـرمِ پـدر وقـت تـمـاشـا افـتـاد

هـمـۀ آرزویـم بـود زبــان بــاز کـنـی           ولی انگـار که یک فـاصله اینجا افتاد

بالا نـشـسته است که پـیـغـمبرش کنند           کوچک ترین امامِ همین منـبرش کـنند

مثل امـامــزادۀ شـش مــاهـه می شـود           عـمّـامه ای سیـاه، اگر بر سـرش کـنند

پـرواز می کـنـیـم به سـمت خــدایـشان           ما را اگر دخـیـل ضـریحِ پـرش کـنند

حقّـش نبود در وسط خـطبه خـوانیـش           یک تیر را روانـۀ آن حـنجـرش کـنند

حالا که فیض از گل رویش نمی برند           حـقّـش نبـود پیـش همه پـرپـرش کنند

یک تیـر ساده هم، بخدا خوب می بُرد           امّـا قــرار بـود از این بـدتـرش کـنـند

رفت و تکان خالی گهواره را گذاشت           تا دلـخـوشـی عـاطـفـۀ مـادرش کـنـند

تـو انـتـخـاب خـدايـی بـرای فـرداهـا            ضـمـانـت تـو امـيـد حـسـيـنـیِ مـاهـا

اگر چه كـودكی اما بـزرگ دنـيـايـی            نــديــده اند شـبـيـه تـو چـشـم دنـيـاهـا

مـن از قـبـيـلـه دردم، غـلام زادۀ تـان            تو از قـبـيـلـه عـشـقـی ز نـسل آقـاها

چه آهوانه مرا تا جـنون كـشاندی تو            مسيح چشم تو جان ميدهد به عيسی ها

هـنوز زمزمه مـادرم به گوشم هست            كه می سـرود شما را به جـای لالاها

قسم به لحظۀ بالا نشينی ات تا عـرش            مرا بـبـر به حـريمت در اوج بـالاها

ببر به سمت جنونم به عشق محرم كن

تـمـام ســال مرا هــفـتـم مــحـرًم كـن

طـنـين گـریـۀ تو تا به آسـمان پـيچـيد            دل حسين به هر گـریۀ تو می لـرزيد

نشـسـته اند كـنارت ذخـيره های زمين            شده تجـمع مـاه و سـتاره و خـورشيد

فـقـط نشانِ بـزرگیِ خـانـواده تـوست            كه پير و كودكتان اينچنين كرم داريد

چه كرده درس نگاهت كه اينچنين گشتند            مـريـد و شـيـفـتـۀ تو مـراجـع تـقـلـيـد

درست مثل دو دست گره گشای عمو            خدا به دست تو باب الحوايجی بخشيد

در آرزوی عـلمداری ات كـنار عـمو           چه خواب ها كه برايت رباب خواهد ديد

عزيز من پسرم پا به راه خـواهی شد

تو هم برای خودت يك سپاه خواهی شد

حـمـاسـۀ تو هـنوز از زبـان نـيـفـتاده            تـوسـلِ به تو از چـشـمـمان نـيـفـتـاده

تو قصه شبِ مـادر بـزرگ هـایی كه            كـرامـت نـفـسـت از بـيـان نـيـفــتـاده

شعاع دلـبری ات شاهـزاده بی حد بود            كه اسـمت از دهـن آسـمـان نـيـفـتـاده

عروج سرخ تو محكم نمود راه غدير            چـرا كه نـام عـلـی از اذان نـيـفـتـاده

نيامده به سـفر می روی مراقـب باش            كه چشم شـور پـیِ كـاروان نـيـفـتـاده

دوباره شاعـر دلخـسته می نويسد اين           دو مصرعی كه هنوز از دهان نيفتاده:

چه قدر زير گلويت سفيد و جذاب است

 به قب قبش اثر بوسه های ارباب است

قحط آب است و صدف از رنگ گوهر شد خجل           هم زمادر، طفل و هم ازطفل، مادر شد خجل

کافرى ازبس که زان مسلم نمایان دید، دین           سر به پیش افکند و در پیش پیمبر شد خجل

هاجرى زمزم پدید آورد و طفلش تشنه بود           سعى بى حاصل شد و زمزم ز هاجر شد خجل

با عمو مى گفت طفل تشنه کام خود ولیک           سر فرازم کن، رباب از روى اصغر شد خجل
مشک خالى و دلى پر از امید آورده بود           وز رخ بى آب و رنگش، آب آور شد خجل
سخت، سقا بهر آب و آبرو کوشید لیک           عاقبت کوشش، ز سعى آن فلک فر، شد خجل
مایه آن پایه همت، گشت نومیدى ز آب           وز لب خشکـیدۀ او، دیدۀ تر، شد خجل
کام پور ساقی کـوثـر نشد تر از فــرات           وز رخ ساقی کوثر، حوض کوثر شد خجل
زان طرف،عباس ازطفلان خجل،زین سو،حسین           آمد و دید آن فتوت، از برادر شد خجل
خواست، برخیزد به پا بهر ادب، دستى نبود           و آن قیامت قامت، از خاتون محشر شد خجل
ریزش اشکت کند انسانیا این سان سخن           بى سخن زین درفشانى دُر و گوهر شد خجل

بـر لـب آبـم و از داغ لـبت می مـیـرم            هر دم از غصۀ جان سوز تو آتش گیرم

مـادرم داد به مـن درس وفـاداری را            عشق شیـرین تو آمیخـته شد با شیرم

گاه سـردار عـلـمدارم و گـاهی ســقـا             گه به پاس حرمت گشت زنان، چون شیرم

بوتۀ عشق تو کرده است مرا چون زر ناب             دیگر این آتـش غـم ها نـدهـد تغـیـیرم

گر مرا شور و جوانی و بهار عمر است            از خـزان تو دگر ای گل زهـرا پیرم

غیـرتم گاه نـهـیـبم زند از جا برخـیز             لـیک فـرمان مـطاع تو شود پا گیرم

تا که مأمور شدم عـلـقمه را فـتح کنم             آیت قـهـر بـیان شد، ز لب شـمشـیرم

سایـۀ پـرچـم تو کرد ســرافـراز مـرا            عـشق تو کرد عطا دولت عـالم گیرم

کربلا کعبۀ عشق است ومن اندر احرام             شد در این قبلۀ عشاق دو تا تقصیرم

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد             چشم من داد از آن آب روان تصویرم

باید این دیده و این دست دهم قربانی             تا که تکمیل شود حج من و تقـصیرم

زین جهت دست به پای تو فشاندم بر خاک             تا کـنم دیـده فـدا، چـشـم به راه تیـرم

ای قد و قامت تو معنی« قدقامت» من             ای که الهام عبادت ز وجـودت گیرم

وصل شد حال قیامم ز عمودی به سجود             بی رکوع است نماز من و این تکبیرم

جسدم را به سوی خیمۀ اصغر نبرید             که خجالت زده زان تشنه لب بی شیرم

کعبه بی نام و نشان می ماند اگرزینب نبود         بی امان دار الأمان می ماند اگر زینب نبود

گرچـه دادند انبـیاء هریک نـشان از کربـلا         کربلا هم بی نشان می ماند اگر زینب نبود

مکتب ســرخ تشـیّـع کـز غـدیـر آغـاز شـد          تا ابد بی پاسبان  می ماند اگر زینب نبــود

مکتب قرآن که از خون شهیدان جان گـرفت          بی تحرّک همچنان می ماند اگر زینب نبود

کـاروان مـهـدویّــت در مسیـــر فـتـنـه هـا           بی امیـر کاروان  می مـاند اگر زینب نبود

مجری احکام قـرآن بود او باصبـر خویش          دین حقّ بی حکمران می ماند اگر زینب نبود

کـرد اسـلام حـسـیـنـی از یـزیدی را جُـدا           حقّ و باطل توأمان می ماند اگر زینب نبـود

شعـلۀ عـالم فـروز نـهضت سـرخ حـسیـن          زیر خاکستـر نهـان می ماند اگر زینب نبـود

نـالـة مظلـومیِ لب تـشنـگان دشـت خـون           در گـلوگـاه زمـان  می ماند اگـر زینب نبـود

خون ثارالله رمزی را که درصحرا نوشت          تـا ابد بـی تـرجمان می ماند اگر زینب نبـود

فارسان صـحـنۀ « هیهات مـن الـذّلـه» را          داغ ناکامی به جان می ماند اگر زینب نـبـود

ای «مؤیّد» هرچه هست از زینب وایثار اوست        جـانِ هستـی نـاتوان می ماند اگر زینب نبـود

حسین بود و تو بودی، تو خواهری كردی          حـسـینِ فـاطمه را گـرم، یـاوری كردی

غریب تـا كــه نـمـانــد حسین بی عباس          به جای خـواهری آن‌جا برادری كردی

گذشتی ازهمه چیزت به پای عشق حسین          چه خواهری تو برادر؟ كه مادری كردی

تو خواهری و برادر، تو مادری و پدر           تو راه بودی و رهرو، تو رهبری كردی

پس از حسین چه بر تو گذشت وارث درد!           به خون نشستی و درخون شناوری كردی
بـه روی نــیــزه سـر آفـتــاب را دیــدی           ولی شكست نخوردی و سروری كردی
چه زخم‌ها كه نزد خطبه‌ات به خفّـاشان           زبان گشودی و روشن سخنوری كردی
زبان نــبــود، خود ذوالفـقـار مــولا بود           سخـن درست بگویم تو حیـدری كردی
تـویـی مـفــسـر آن رسـتـخـیز ناگــاهـان           یگـانـه قـاصـد امـت! پـیـمـبـری كـردی
بـدل بـه آیـنـه شـد خـاك كــربـلا بـا تـو           تو كیـمـیـاگـری و كـیـمـیـاگری كـردی
من ازكجا و غزل گفتن از غـم تو كجا؟          تو ای بزرگ! خودت ذره‌پروری كردی

این ماه نخشب است که درتب نشسته است         یا دختر علی که به مرکب نشسته است؟

این گل زباغ کیست که از عطر دامنش         بر خاک تفته لاله و کوکب نشسته است

این بحر بی‌کرانه چه دیده‌ست کاینچنین         از موج خون و خشم، لبالب نشسته است

آیا اسـیـر می بری ای شام تـیـره بخت؟         این سورۀ نساست که درشـب نشسته است

این زن همان زن است که بر خاک درگهش         روح الامین هماره مؤدب نشـستـه است

طوفان خشم فـاطمه می‌پرورد به جــان         امشب اگر چه زمزمه بر لب نشسته است

بار امـانـتی که فـلــک می‌کشد به دوش         بر شانه های زخمی زینب نشسته است

زنجـیـر را بـگـو که مـدارا کــنــد دمی         این ماه نخشب است که در تب نشسته است

دشت می بلعید، کم کم پـیکر خورشید را           بر فـراز نیزه می دیدم، سرِ خورشید را

آسـمـان گو تـا بشویـد با گـلاب اشک ها           گیسوان خـفتـه در خاکسترِ خورشید را

بوریایی نیست در این دشت تا پنهان کند           پیـکـرِ از بـوریا عـریان تـرِ خورشید را

چشم های خفته در خونِ شفق را وا کنید           تا بـبـینـد کـهـکشانِ پـرپـر خورشید را

نیمی از خورشید، در سیلاب خون افتاده بود           کاروان می بـُرد نـیم دیگـر خورشید را

کاروان بود و گـلوی زخمی زنگـوله ها           ساربان دزدیده بود انگشتر خورشید را

آه ، اشترها چه غمگین و پریشان میروند           بر فراز نـیـزه می بینم سرِ خورشیـد را

کربلا را می ‌سرود این بار، روی نیزه‌ ها            با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ ها

نینوایی شعر او از نای هـفـتاد و دو نی            مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ ها

چوب خشک نی به هفتاد و دو گل آذین شده ست            لاله‌ها را سر به سر بشمار، روی نیزه‌ ها

زخمی داغند این گل‌های پرپر، ای نسیم!            پـای خود آرام‌تر بگـذار روی نیـزه‌ ها

یا بر این نیزار خون امشب متاب ای ماهتاب            یا قـدم آهـسـته ‌تر بـردار روی نیـزه‌ ها

قافله در رجعت سرخ است و جاده فتنه جوش            چـشم میر کاروان، بیدار روی نیزه‌ ها

زنگـیان آئـیـنه می‌بـندند بر نی، یا خـدا            پرده بر می‌دارد از رخسار روی نیزه‌ ها؟

صوت قرآن است این؟ یا با خدا در گفت‌وگوست            رو به رو، بی‌پرده، در انظار روی نیزه‌ها

یاد داری آسمان؟ با اختران، خورشید گفت:            وعدۀ دیدارمان: این بار روی نیزه‌ ها؟!

با برادر گفت زینب: راه دین هـموار شد            گر چه راه توست ناهموار روی نیزه‌ ها

ای دلیل کاروان! لختی بران از کوچه‌ها            بلکه افـتـد سـایـۀ دیـوار روی نـیزه‌ ها

صحنۀ اوج و عروج است و طلوع روشنی            سیر کن سیـر تجـلّی زار روی نیزه‌ ها

چشم ما آئینه آسا غرق حیرت شد چو دید            آن همه خورشید اختربار روی نیزه‌ ها

کاروان ره می سپرد اما دل و جان سوخته           اشک دریـا می نـمود، اما بـیـابان سوخته

آه! از شام غـریبانی که بر عالم گذشت           دشت و دریا غرق خون، پیدا و پنهان، سوخته

آسـمان تا آسـمـان بـال ملائک، ریخـته           حوریان را، کاکُلِ زلفِ پریشان، سوخته

دیدم آن شب بر زمین، خاکستر پروانه را           شمع را دیدم ولی سر در گریبان، سوخته

خاک را باران تیر و نیزه ها سیراب کرد           گلشن زهرا ولی در زیر باران، سوخته

کاروان می رفت و بیرق از سر خورشید داشت           بود بر بالای نی، برگی ز قرآن، سوخته

کاروان می بُرد زینب را به سوی سرنوشت           داشت در صحرا ولی جا مانده ای، آن سوخته

لاله اند آن زخم بر دوشانِ خونین پیرهن؟           یا زمین از آتش داغ عزیزان، سوخته؟

کیست تا در پاره ای از بوریا پنهان کند؟           جسم صد چاکی که بر ریگ بیابان، سوخته

بگــذار تـــا بمیــرم و تــنهــا نبــینمت         ‏تنها به روی سینه صحـــرا نبینمت

امشب بیا که بوسه زنم برگــلــوی تـو         ‏ شاید بمیرم از غـــم و فردا نبینمت

می ترسم از نگاه به گودال آن طرف         ‏ دارم دعا به زیر لب آن جــا نبینمت

غم نیست گرچه بر بدنم کعب نی خورد        ‏من نـذرکرده ­ام که به نی­ هـا نبینمت

امشب برای من تو دعاکن که شام بعد         ‏بی سر به روی دامن زهـرا ببینمت

از میان خیــمه تا گــودال… با ســر آمده        این برادرزاده که جـــای بــــرادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می کنـد؟        کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده

هر طریقی بوده از عـمـه جـدا گردیـده و         از پس چشمان خیس خواهرت برآمده

با نـــوای "لا افارق" با نگاهی اشک بار        تا میان معــرکه با حـــال مضطر آمده

خون ابراهیم دررگ هاش جاری گشته است        مثل اسماعیل اگر تا زیر خنـــجر آمده

مثل سقـــای حـرم، با بـــوسـۀ شمشیرها         دستش آویزان شده،از جای خود درآمده

آه؛ خنجر پشت خنجر… در میان قتلگاه         تا که تــیری آمده، یک تیر دیگــر آمده

او به روی سینـۀ معــشــوق مأوا کرده و         صبر تیر حرمله انگار که ســـر آمده

حق الطاف عمورا خوب جبران کرده است        این برادرزاده که جای بـــــرادر آمده …

من كه از معـركۀ جنگ نـمی تـرسیـدم          دیدم آن صحنه كه یك لحظه به خود لرزیدم

دیدم از قـلبِ عمو، زخم دهان وا كرده          دفعـتـاً بغضِ گره خورده شدم، تركیدم

نیزه ها بود كه بر جسم عمویم می رفت          هیچ كس فاش ندید آنچه من آنجـا دیـدم

دیـدم از وجه عمو خـون خدا می ریزد          من به جای همه با فاطمه خون گرییدم

بوسه ای را كه به من داد عمو،عمه نداشت          خم شدم وجـه خـدا را به خـدا بـوسیـدم

"اِبنِ كَعب" آمد و با نیزه و شمشیر بلند          قصد جان عمویم كرد ه و من می دیدم

دست خود را سپـر تـیـغ بـلـنـدش كردم          قطع شد دستم و جانبـاز حـرم گـردیـدم

گفتمش "یَابنَ خبیثه" عمویم را بكشی!؟         مرگ را زودتر از مرگ عمو بگزیدم

حرمله تیر جفایی به گـلویم زد و رفـت          من در آغوش عمو سخت به خون غلتیدم

هم نَفَس با عمویم بودم و جان می دادم          و به این هم نفـسی بود كه می نـازیـدم

تـیـغـی آمد سر من را ز بدن كرد جـدا          بعد از آن زیر سم اسب به خود پیچیدم

هیچ كس مثل من این جا به شهادت نرسید          پــدرم آمــد و بــا درد بــه او خـنـدیـدم

من كه عـبـدالـلـهـم از لـعـل ابـاعـبـدالله          مثل قـاسـم به خـدا جام عـسـل نـوشیـدم

من تأسّی به عمو كردم و بی غسل و كفن          نیـزه و تیر و سنـان جای كـفـن پوشیدم

چون ستوران به تن پاك عـمـو تـازیدند          باز هم زیر سم اسب به خون غـلـتـیـدم

کیست ماهی که چنین چهره بر افروخته است؟          وز عطش بر لب دریا، جگرش سوخته است

سیـزده ساله جوانی که در عرصۀ عشق          قامت افرا خته و چهره بر افروخته است

قـاسم است، این پسر حُسنْ که خیاط ازل          جـامۀ سرخ شهادت به تنـش دوخته است

از شرار عطش و تابش خورشـید، دریغ          هم رخش، هم جگرش،هم دهنش سوخته است

این بُوَد نیروی توفنده  که در کرب وبلا          بـهـر امـداد برادر، حسن، اندوخـته است

قاسـما! آنـچه «مـؤیـّد» بـه تو تقـدیم کـند          گوهر اشکی و شعریّ و دلی سوخته است

آسمان شاهد کـشـف حسنـی دیگر بود            نـوۀ فـاطـمـه اما خـود پـیغـمـبــر بـود

پدرش بود خـلـیـل و خود او اسماعیل            گرچه در مــرتبۀ عشقِ خدا برتر بود

هر کجا پای نهد بوی خوشش می ماند            عطر جا مانده ازاو یک تنه یک قمصربود

دست و بازوش، قد و قامت و رعنایی او            همه از طایفه ای هست که نام آور بود

گرچه باباش کمی زود سفر کرد،عمو            سیـزده سال برایـش پـدر و مـادر بـود

دشمنش گفت حسن وارد میدان شده است            تا زمانی که رجز خواند در این باور بود

وسط دشت به زیر قــدمش گـل رویید            چـون تجـلـی هـو الأول و الآخـر بـود

سخنانش همگی بوی بنی هاشم داشت            کـربـلا منتـظـر حـادثه ای دیـگـر بود